جوان

اهل تهرانم 

روزگارم بد نیست 

خرده هوشی دارم ,  سر سوزن ذوقی, 

مدرکی دارم من, 

                      به درد نخور تر از برگ درخت 

چند سالی بودیم, 

توی دانشگاه, و سر  

توی چنباتمه ی دفتر ها 

بعد اندی سختی و دود چراغ 

بنشستیم به امید, 

که مُهری شاید 

بزنند روی این مدرک خوشبختی ما, 

بعضی از ما بودند در انیشه ی کاری  شاید, 

بعضی های دگر  در اندیشه ی مدرکهایی بالا تر  

ولی اما نبود, 

مثل اینکه بهر ما کاری پس, 

بعضی آنها که به امید هزار, 

بهر تشکیل دوسر عایله رفته بودند 

بازگشتند به دنبال میز,تاکسی یا آجر! 

و به زیر دست کسی, که نمی دانست فرق ما بین واو و یا! 

و به آنهایی که رفتند به امید  میزی و صندلی 

گفته شد مدرکی باید از سابقه باشد پس 

ولی آنها شاید,نمی دانستند 

که مادر هاشان به انضمام سابقه, 

نزاییدند پسر! 

و خلاصه بهر چاره  

گرفتیم ره خویش سوی بیراهه 

سر راهمان گرفت پیر طریقت که ((جوان!  

ز چه نالان شده ایی بازآ پس, 

که در این ملک کسی نالان نیست!! 

برو از بانک و وامی بر گیر! ))

                                     - از گفته ی او شاد شدیم! - 

ولی اما شاید خود او هم نمی دانست: 

که در این وعده وفا نیست.  

به ما گفتند برو , دو سه سر ضامن ز نارنجک دنیا برکش!!! 

ولی اما آیا,کسی هم بود به دادم برسد؟! 

بعضی از آنها که ترکش ضامن ما جانش سوخت 

رفتند پی پول نزول! 

بگذریم زانها که; 

برف دنیا نشست,  روی گیسوهاشان 

و برفتند چه زود از دنیا! 

و از آنهایی که غرقه ساختند خود در دریا! 

بعد از آن یک عمری که پی وام کلانی بدویدیم ولی اما نرسیدیم 

دل چرخ به رحم آمد و آن وام به ما داد!!!!!!!! 

دویدیم و یک تاکسی از دم قسط خریدیم. 

وبه همراه آن قابکی بهر آن مدرکمان! 

که بکوبیم روی دیوار دلتگی ها مان!! 

               و دگر در پی لیلی ندویدیم که چرا؟ 

نه مرا کار و نه آشیانی خرد بود, 

که بسازیم لانه ی کوچکمان در آنجا 

ولی اما در پی وام آن همچو حیوانی که رم کرده, 

   دوانیم و دوان....! 

به امید که شاید فلکم باز به رحم آید و من, 

دست لیلا بفشارم و با هم برویم 

بهر تشکیل دو سر عایله باز 

صبح تا شب همچو . . .  بدویم!! 

                       اهل تهرانم, روزگارم بد نیست! 

                                                                                        «شاهین درویش پور» 

«کپی با ذکر منبع مجاز است »